41.

♫ Clintwood - Odpuść sobie

Moje notki tutaj robią się coraz bardziej smutne, beznadziejne, puste i żałosne. Dobijają mnie już te moje humory, załamki i ogólnie. Chciałabym to zmienić dlatego muszę się jakoś ogarnąć, tak. 

Ogólnie dzień przebimbałam, nawet w szkolę. Mieliśmy w sumie 4 godziny wolne więc strasznie się wynudziłam i dużo jadłam. Tak, moje postanowienie `wydawać mniej pieniędzy na jedzenie w szkole` powiesiło się na drzewie bez gałęzi. Śmiechłam. Ogólnie to dużo się dzisiaj śmiałam i wygłupiałam. I G. ma w swojej komórce takiego ludzka przypominającego onigiri który potrzebuję tyle samo opieki co tamagotchi!

Właśnie przez to postanowiłam przegrzebać cały pokój w poszukiwanie tej zabawki. Jestem pewna, że moje jajko z ludzikiem, którego muszę karmić i myć na pewno gdzieś wala się po pokoju. Ciekawe czy będzie działać. 

Ale przechodząc do rzeczy. Kiedy po zajęciach doczłapałam się do domu, wzięłam obiad i zasiadłam przed telewizorem moją uwagę przyciągnął jeden dokument. Słyszeliście kiedyś o tzw. zespole Kleine'a-Levina? Choroba ta to zespół objawów, na który składają się napady żarłoczności, pobudzenia seksualnego z naprzemiennie występującymi okresami nadmiernej senności. Na tę chorobę zapada średnio jedna osoba na milion. Nie jest źle, kiedy są to tylko dwa czynniki, najgorszy jest ten ostatni. Wyobraźcie sobie, że zasypiacie dzisiaj w nocy, a budzicie się dopiero po kilku tygodniach. Może raz fajnie, ale tak kilka razy w roku, przez całe życie. Jeżeli chory będzie miał taki napad to rodzina musi go budzić raz na dobę aby coś zjadł, poszedł do łazienki. Taka osoba przesypia większą część swojego życia. 

Nie wyobrażam sobie tego. Jasne, moje życie nie jest idealne, ale żeby zasnąć i obudzić się za trzy dni, tydzień, dwa, trzy. Nie do ogarnięcia przez mój mózg. 

Jutro śpię.