47.

♫ happysad - Na ślinę 

Naprawdę dziękuje temu zespołowi za nową płytę. Po prostu mam więcej kawałków, które poprawiają mi humor i przy których zasypiam. Chociaż nie powiem, tej nocy próbowałam zasnąć przy Wdowie.. oh, Ciasteczko, co się z Tobą dzieję? 

Długo się zabierałam za wpis na blogu, naprawdę. Próbowałam wiele razy ale jakoś nie mogłam tego dokończyć. Dzisiaj pomimo swojego nędznego humoru, odwilży na dworze i braku słońca postanowiłam nadrobić braki tutaj. Jednak photoblog to nie to samo co mój Joghurcik. 

Przede wszystkim należą się Wam wyjaśnienia co do ostatniej notki. Zacznę od najważniejszego: nie byłam u psychologa. Nie czuje takiej potrzeby. Pomysł na taką formę wpisu wpadł mi do głowy podczas spaceru z psem, kiedy szłam i po prostu ryczałam. Cóż, smutne. Tak, to co mówił Ciastek to wszystko moje przeżycia, wszystko to robiłam. Nienawidzę tych trzech ostatnich lat, naprawdę. Cieszę się, że to już koniec jednak te wspomnienia czasami wracają i strasznie mnie dobijają. W sumie ostatni post był dla mnie formą rozmowy z samą sobą. Czułam się lepiej. Chciałam zrobić serie takich wpisów, żeby to wszystko z siebie wywalić. Dobra, zobaczymy co to będzie.

Przyznam się szczerze, że to co się dzieje w gimnazjach jakoś szczególnie mnie nie zaskakiwało, swoje przeszłam więc wiem. Jednak to co się stało w czwartek przed feriami sprawiło, że  życie mojej rodziny wywróciło się do góry nogami, a ja straciłam ochotę na patrzenie ludziom w oczy. Nie ogarniam tego i chyba nie chce ogarniać. Mama robi równocześnie za ojca i matkę. Wydzwania po prawnikach. Wychodzi z domu popołudniu do znajomych, a wraca po północy. Strasznie to przeżywa. Młodemu powoli przechodzi, ale w poniedziałek idzie do psychologa. Ja zostałam tam na siłę zaciągnięta w środę, myślałam, że zdechnę. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że po mnie to spłynęło. Po prostu. Jeden dzień połaziłam wnerwiona, a z moich ust leciały takie słowa, że niejeden dres by nie umiał odpowiedzieć na taką wiązankę wulgaryzmów. A może tylko mi się wydaje, że tego nie przeżywam? Staram się jakoś nie pokazywać, że nie ogarniam. Łażę tak jak zawsze, tylko w nocy nie mogę spać, trochę płacze i wiem, że uczucia w tym momencie to beznadziejna sprawa. Chciałbym być lepsza, mieć wpływy i ogarnąć tą sytuacje. Jednak wychodzi na to, że jak zawsze jestem beznadziejnym człowiekiem, który nie pokazuje uczuć i każe się wszystkim ogarnąć. Tak, Ciastek to ten bez serca. Chociaż naprawdę jest mi ciężko. I chyba dobija mnie fakt, że kiedy Tata dzwoni do domu to pyta się tylko czy jest Młody, a jak odpowiadam mu, że go nie ma to stwierdza, że zadzwoni do niego na komórkę. Nie pyta się co u mnie, już nawet nie czeka aż powiem mu `kocham cię` tylko po prostu odkłada słuchawkę.  A może to ja dramatyzuje, może to ja staram się na siebie ściągnąć uwagę, może to ja powinnam sobie strzelić w ryj i się ogarnąć. Mam dziwny humor, udaje, że jest dobrze kiedy chciałabym po prostu się do kogoś przytulić i rozryczeć, bo już nie daje rady. Boże, jestem taka beznadziejna, przepraszam.

Mam ferie, wiecie? Wstaje o 13, jem śniadanie o 18 i jakoś tak mi to leci. Dziewczyny chorują więc jakoś nie mam ochoty ruszać dupska z domu. Po prostu odpoczywam. Tylko na lodowisko nie chodzę, a miałam to roić codziennie. Mam dziwne sny. 

Oh! Dobrą wiadomością jest to, że happysad będzie w moim wypizdowie wielkim i to w marcu!  Wydam pieniążki na bilet i w marcu pójdę się wyszaleć, wejdę między spoconych facetów, będę się darła śpiewając razem z Kubą. Przed koncertem będę żebrać na Jerzyna, którego i tak nie będę pić. Wrócę o północy cały czas śpiewając `30 raz`. Tak. Plany takie wielkie. Ciekawe co z tego wyjdzie.