Aplikuj jej cukier
Do ucha przez dzióbek
W postaci za dużej
Potrzeba jej go
Niech słodkie rozlewa
Na kości i trzewia
Goryczą popsute
Plasterkiem jej bądź
Bo kiedy nie ma, kiedy cukru brak
Kiedy produkcji odmawia fabryka
Kiedy odkleja się dusza od łba
Wtedy z miłości potrzeba zastrzyków
Siedzę sama i uświadomiłam sobie pewną rzecz. Jestem w tym samym miejscu co cztery lata temu. Znowu jestem tą zagubioną dziewczyną z okresu gimnazjum, po której wszyscy jechali. Znowu zamykam się w świecie książek. Znowu jestem sama. Całkiem zabawne, Mam niby 19 lat, a jednak jestem znowu w tym samym miejscu. Czy to ma sens? Nie ma. Okropne. Nienawidzę tego.
Coraz bliżej do matury. Trzecie podejście do matematyki. Boję się, że nie dam rady.
Chce ktoś iść ze mną na koncert domowych melodii w Warszawie? Proszę?
Byłam na Kodaline.
Mam różowe końcówki.
Dużo samotności.
Zamoczyłam łzami książkę od matematyki.
Najgorzej jest wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że mogłaś już dawno umrzeć.
Nienawidzę.
Coraz bliżej do matury. Trzecie podejście do matematyki. Boję się, że nie dam rady.
Chce ktoś iść ze mną na koncert domowych melodii w Warszawie? Proszę?
Byłam na Kodaline.
Mam różowe końcówki.
Dużo samotności.
Zamoczyłam łzami książkę od matematyki.
Najgorzej jest wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że mogłaś już dawno umrzeć.
Nienawidzę.
